Είχε προλάβει ο πρόεδρος της Ανόρθωσης, να δηλώσει στις αρχές Ιουλίου ότι η ομάδα με τις μεταγραφές που έκανε θα κυνηγήσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ένας στόχος που πάει να κλείσει 11ετία για να τον πετύχει η ομάδα αφού η τελευταία φορά ήταν το 2008. Τι ώθησε όμως τον Ανδρέα Παντελή, να ανεβάσει ψηλά τον πήχη;
Λογικά, η περσινή καλή πορεία με την 3η θέση και η πίστη του πως με τις νέες προσθήκες και τη διατήρηση του κορμού τον έκανε να πιστέψει πως όλα θα είναι καλύτερα φέτος. Νωρίς, νωρίς όμως, φαίνεται να είναι πολύ δύσκολο να φτάσει η Ανόρθωση εκεί που την οραματίστηκε ο πρόεδρος της.
Το πρώτο και πιο σοβαρό γεγονός που ανέτρεψε το προσφιλές σκηνικό, ήταν αυτό που έγινε στις 19 Ιουλίου στην Αλβανία. Σαφώς και δεν είναι ευθύνη του προέδρου εκείνος ο απρόβλεπτος αποκλεισμός. Ακολουθεί η αδυναμία κάποιων σπουδαίων ποδοσφαιριστών, να βοηθήσουν την ομάδα. Ήρθε ο Λαβόρδε τον περασμένο Ιούλιο και ακόμα δεν μπόρεσε να παίξει φουλ παιχνίδι. Ο Ντούρις δεν λειτουργεί σαν ο γκολτζής που όλοι είχαν ποντάρει για να τον κρατήσουν στο ρόστερ. Ο Βίκτορ δεν θυμίζει τον περσινό αρχηγό και το απροσπέλαστο αμυντικό δίδυμο με τους Ντουγκλάο-Σίντενφελντ δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο.
Αν στα πιο πάνω, υπολογίσουμε και τα όποια λάθη έκανε στο κοουτσάρισμα ο Λέβι, τότε καταλήγουμε στα σημαντικά γεγονότα που απαντούν στο ερώτημα γιατί ο πρόεδρος «έπεσε έξω» στην αισιόδοξη του πρόβλεψη.
Υ.Γ Κάθε εμπόδιο για καλό. Έτσι πιθανόν να αποδειχθεί το «στήσιμο» που έκανε ο Μπίσκαν στην Ανόρθωση.
Υ.Γ.2. Μεγάλη η ευθύνη του Ανδρέα Παντελή και της διοίκησης του με την επιλογή του Ολλανδού Στρέπελ για τον πάγκο.
Μιχάλης Παπαγεωργίου
