Η Εθνική Εφήβων επέστρεψε εκεί που ανήκει, στην Β’ Κατηγορία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος που διεξάγει κάθε χρόνο η FIBA. Ένα κατόρθωμα που μόνο εύκολο δεν είναι, καθώς για να το επιτύχει μία ομάδα, χρειάζεται να είναι απόλυτα προσεκτική και με μηδενικό περιθώριο λάθους. Δηλαδή, δεν έχει την πολυτέλεια να βρεθεί σε κακή μέρα ούτε μία φορά μέσα σε μία εβδομάδα που διαρκεί η διοργάνωση.
Και όμως, τα παλικάρια μας τα κατάφεραν και έκαναν το χρέος τους. Το ίδιο που είχαν κάνει μερικές ημέρες νωρίτερα οι Παίδες. Δύο προπονητές με τους βοηθούς του και 24 νεαροί καλαθοσφαιριστές, έκαναν την Κύπρο δις περήφανη μέσα στο κατακαλόκαιρο, αψηφώντας τις διακοπές και θυσιάζοντας τα πάντα για να ταξιδέψουν και να αγωνιστούν με το εθνόσημο στο στήθος.
Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, κράτησα ένα πολύ σημαντικό στοιχείο: Την ομοιότητα που είχαν οι δύο Εθνικές στο τακτικό κομμάτι. Δύο ομάδες που έτρεχαν, πίεζαν αφόρητα τον αντίπαλο αναγκάζοντας να κάνει λάθη. Δύο ομάδες που τηρούσαν σωστές αποστάσεις, γύριζαν την μπάλα με υπομονή ψάχνοντας το ελεύθερο σουτ ή την διείσδυση προς το καλάθι. Το στυλ του μπάσκετ που ταιριάζει στην χώρα μας, αφού όπως και να το κάνουμε, το ύψος δεν είναι το προτέρημά μας…
Κλείνοντας θέλω να σταθώ στον προπονητή της Εθνικής Εφήβων, τον Δημήτρη Κουκούρη. Λίγοι ίσως γνωρίζουν πως κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, έχασε την μητέρα του, λίγους μήνες μετά τον πατέρα του. Παρόλα αυτά, ο κόουτς έμεινε εκεί, πιστός στην ομάδα, στηρίζοντας και καθοδηγώντας τους στην επιτυχία. Και τα παιδιά τον στήριξαν πίσω, προσφέροντάς του το χρυσό μετάλλιο που τόσο ποθούσαν. Η υπογραφή του πάνω στο τρόπαιο μπήκε φαρδιά-πλατιά, όπως έβαλε και την αντίστοιχη υπογραφή ο Λούης Σιακαλλής στην Παίδων, ο οποίος όμως του ζητώ να με συγχωρέσει για την ιδιαίτερη αυτή αναφορά στον συνάδελφό του.
Κόουτς Δημήτρη, σε ευχαριστούμε…
